Kerst Volvo - de horror

Foto: Richard van der Veen

Het was Kerstochtend 1961...

Nou oke, het was geen Kerst, maar wel ochtend. Maandagochtend. Ja, het begon eigenlijk de dag daarvoor toen ik in een WhatsApp groepje bovenstaande foto doorgestuurd kreeg. Mijn eerste gedachte was; Vet! Ik vroeg waar kan je die kon kopen. Bij de Intratuin was het antwoord, voor nog geen vijf euro. 

Wij waren die middag toch op pad met het gezin en op de terugweg zouden we langs de Intratuin gaan voor die Volvo Amazons met de kerstboom op het dak. Mijn bron zei al dat ze er ook in het wit waren, twee nodig dus. Oke, als je denkt dat de eerste zondag ná Sinterklaas de Intratuin bezoeken een goed idee is, dan heb je het mis. Een file alleen al om het terrein op te mogen rijden. Auto's overal in de berm. Mijn vrouw en ik keken elkaar aan en zonder iets te zeggen begrepen wij elkaar (echt een super huwelijk). Rechtsomkeert, geen verhoogde bloeddruk oplopen vanwege een autootje van €4,99. Ik rij morgen in de ochtend wel even dan is het vast niet zo druk.

Bekijk het positief, het is alweer de laatste maandag van de week!

Maandag ochtend. Vrouw naar het werk, kinderen naar school en de hond uitgelaten. Mijn persoontje verzamelt de in het weekend bestelde goederen bijeen en rijdt met wat dozen naar het PostNL loket om de zendingen weg te brengen. Hop achterin de V70. Ik vervolg mijn weg naar de Intratuin. Het was van een afstandje al te zien dat het een stuk rustiger was. 

50 tinten grijs

50 tinten, ja het kan twee kanten op. Het kleurenpallet op de parking en de haarkleur van de gemiddelde Intratuin bezoeker op maandagmorgen. En ik had het kunnen weten toen ik nog terugliep naar de V70 en het mij opviel dat hij ruim een meter verder naar achteren stak dan de overige geparkeerde autootjes. De V stond netjes op 10cm van het haagje af, veilige marge, ken je kar.

Afijn, ik loop richting de entree en voordat de schuifdeuren voor mij opzij gaan betrap ik mezelf erop dat ik even diep zucht. Zo'n zelfde zucht als je terugkomt van vakantie en de deur van het kantoor weer open doet, of als je met kiespijn op de draaideur van de tandarts af loopt, er een Four C melding op je dash verschijnt. Zo'n zucht. Het is maandag ochtend, het is niet zo heel erg druk en ik heb een missie. Bovendien ben ik een man, en mannen kopen wat ze nodig hebben en gaan dan naar de kassa. Dit is een klus van maximaal drie minuten. 

Één uur later...

Ik loop de Intratuin in en daar wordt het complete wandelpad al geblokkeerd door drie rijen dikke kinderwagens. Links niet, en rechts kon ik er ook niet langs. Dan maar er tussendoor (als blikken konden doden, was ik nu een kerstengel). Gelukkig ken ik de weg een beetje dus vlak na binnenkomst is er een shortcut richting...nog meer Intratuin. Hierbij haal ik twee wandelwagens en drie looprekjes in. Ik loop verder en passeer de naturel kerstbomen, de kokos kerstbomen, kunstbomen, houten kerstbomen, kerstbomen met voor-geprepareerde lampjes en kerstbomen met sneeuweffect. Die kan je maar vast gehad hebben. Zo links en rechts beginnen de kerstdecoratie spulletjes al in zicht te komen evenals het gepingel van zo'n 60 speeldoosjes. De toon is hier gezet.

Ik zie een stelling met wat autootjes en ik denk, ah ik ben er. De weg er naartoe wordt gesperd door twee oude dametjes die op hun looprekje zitten en bespreken wie er allemaal zijn overleden afgelopen weekend. Ze waren al bij de T van Timmermans dus heel lang kon het niet meer duren. Ik speur de complete stelling af naar een Volvo Amazon met kerstboom op het dak, maar helaas. Weer een shortcut verder (ik ben echt een pro) schat ik mijn kansen hoger in. Hier zie ik wat Citroën DS modelletjes uit dezelfde lijn in het schap staan, maar ook hier geen Volvo. Uiteindelijk zijn we 20 minuten verder, heb je WhatsApp contact met je vrouw en dan zegt ze: "dan vraag je het toch even aan een medewerker?" ...#%@

Ik zet mijn trots opzij en loop op een medewerker af met groene polo die een tag draagt met de naam 'Marco'. Die zegt met een grote grijns dat ze twee paden terug staan, daar waar die oude vrouwtjes aan het rusten zijn op hun rollator. Dus weer terug naar dat pad. Blijkt dus dat die besjes geen alfabetische volgorde aan houden. Goed, sta daar met die groene polo voor dat schap, wijst hij die strijkijzers aan. Je kan het zo'n jongen ook eigenlijk niet kwalijk nemen dat hij het verschil niet ziet tussen een DS en Amazon. Ik denk dat zelfs zijn vader nog een goed idee was toen de wegen nog gesierd werden door Amazons. En toen zei (we noemen hem voor het gemak even) Marco Polo dat er door de hele winkel wel van dit soort autootjes verspreid stonden.  

Logica

Mijn bloeddruk is aan het stijgen. Ik zeg tegen Polo dat het handiger was en logisch dat je soort bij soort zet, net zoals dat is bij de caramel kerstbomen en de caramel kerstmannen, en de glazen rendieren bij de houten en gerecycled kartonnen rendieren. Daar kon hij zich niet echt in vinden. Ach, ergens begrijp ik wel dat je niet alles bij elkaar kan zetten. De frambozenkaarsen naast een chocolade arrenslede dat begrijp zelfs ik dat dit not-done is. Dus die staat nu bij de andere kerstfruitdingen. Ik ben niet te beroerd om te helpen met herinrichting. Mogelijk dat er een hap uit de arrenslede is, die plastic ijsbeer keek erg hongerig.

Maar, nog steeds geen kerst Volvo. We zijn toch echt al een half uur binnen, en dan moeten we nog langs de kassa. Ik loop de kerstsfeer uit (dacht ik) en kom langs de dierenafdeling. Ik pak een doos koekjes voor onze hond en een kluif. Dan ben ik in ieder geval niet voor niets geweest en is er toch iemand blij als ik thuis kom. Wat schetst mijn verbazing, het gaat ineens verder met de kersthysterie. Ik bespeur naast mijn kloppende halsslagader ook weer dat ene sprankje hoop dat ik doeltreffend zal zijn. Maar plots wanneer ik bij het tuingereedschap de derde shortcut wil pakken is deze volledig geblokkeerd door een groep Benidorm Bastards. De horror! Nu heb ik de thema's glamour-gold, silver-dream, red x-mas (alles rood, geen bloot), ice & blue en black! (volgend jaar roetveeg-ballen gok ik) moeten doorlopen. En dan...    

Euforie...of toch nie(t)

En dan kom je op de afdeling 'Diorama'. De treintjes, huisjes, skiliften, boompjes, lampjes en autootjes. Autootjes!? Autootjes! Ja natuurlijk, áls ze ergens moeten staan is het hier! En ja, daar staan soortgelijke VW kevers, T1 busjes en nog iets. Maar weer geen Volvo met kerstboompje op het dak. Ik heb de afdeling diodrama die keer rond gelopen, maar ik heb het niet gevonden. Geen Volvo, geen Amazon, geen kerstboom op het dak, helemaal logisch dat ze niet hier staan. Het gepingel van de 600 diorama accu-aangedreven pling-plingdingen maakt je suïcidaal. Ik kan goed begrijpen dat mensen sterven in de Intratuin, die zich dan voor een minitreintje storten of uit het skiliftje springen.

Dan geef je de hoop maar op en besluit je met de hondenkoekjes en kluif naar de kassa te gaan om af te rekenen. Een diepe zucht, weer zo'n zucht want je weet dat je langs de kassa moet waar iedere huisvrouw de kinderwagen vol heeft gestopt met kerstgarnituur, die één voor één op de band moet zetten, een kind moet troosten en een kwartier naar de portemonnee moet zoeken en dan nog gaat mekkeren over een 1-dag verlopen kortingscoupon. Mezelf daarop helemaal ingesteld te hebben loop ik richting de grotere binnenplanten en laat daar nou ineens een stelling staan met; jawel...Volvo Amazon's met een kerstboompje op het dak. Zo blij als een kind! Auto-vintage staat op het label, logisch dat ze niet in de computer te vinden waren. Ik pak er drie en snelwandel naar de kassa waar helemaal niemand staat. Hoe bestaat het? Dan ineens hoor ik de stem van Marco Polo achter me die zegt: "Hey, heb je ze gevonden?" Van bilnaad tot kruin voel ik mijn haren overeind komen. "Volgend jaar gaan we dat wel anders doen denk ik" zegt Polo. En voordat ik het wist floep ik de vraag eruit of het gebruikelijk is dat een stage zo lang duurt.

In die vijftien seconden dat Polo me aansprak is de koffiecorner leeggelopen met minstens 50 tinten grijs en staan ze stuk voor stuk af te rekenen voor de kassa die zojuist nog zo leeg was dat je het kassameisje kon horen vijlen. 

Raggen!

Na ruim een uur te zijn blootgesteld aan kunstmatige kerstbomengeur, speeldoosgepingel, kleppende kunstgebitten en waggelende wandelwagens kan ik eindelijk mijn bankpas langs de PIN raggen, mezelf naar de V70 toe haasten en naar huis gaan voor een bak koffie. Nooit meer, nooit meer! Doe het niet, ga niet naar de Intratuin, je gaat er naartoe als vitaal persoon en je komt tien jaar ouder uit...áls je er al uit komt, getuige het grote aantal dolende grijs-gedekten. Ga eens in de Intratuin zoeken als iemand vermist is, maar vraag het vooral niet aan Marco Polo.