Het is wellicht de mooiste auto die ik nooit zelf heb gehad die van de band uit Born kwam rollen; de 480. De meningen over de 480 lopen ver uiteen. You hate it or you love it. Ik had er eigenlijk nooit echt iets mee, maar zeker niets tegen. Ik begon mijn Volvo carrière in een 440, de gezinseditie van de 480, die van binnen tot aan de achterbank redelijke overeenkomsten vertoonde met de coupé. Dat was in het jaar 2000 en toen al stond de 400 serie bekend om zijn gevoelige plekjes voor roest. Bij een 480 kreeg je een zakje goudvissen cadeau, die konden rondzwemmen in de achterlichten of in de kuip voor het reservewiel. Althans dat waren de spookverhalen die rondgingen op het toen nog redelijk nieuwe onontwikkelde wereld wijde web.
Niet des Volvo's
De 480 wijkt qua design redelijk af van wat we bij Volvo zijn gewend. Naar verluid is hij speciaal ontworpen voor de Amerikaanse markt met als doel een kleinere en zuinige auto neer te zetten. De Bassie & Adriaan koplampen waren nieuw voor Volvo, maar hedendaags extreem kenmerkend voor de 480. Wie op heeft gelet had gezien dat de 480 toch een voorouder bij Volvo heeft gehad. De P1800es heeft een typerende 'kont' welke bij de 480 terugkomt en later ook is doorgevoerd in de C30.
Maar vooral om het design en de vreemde belijning zorgde ervoor dat de 480 door het grotere publiek werd afgeschilderd als een gedrocht op wielen. En dat is niet terecht.
Primeur
De 480 had wel een aantal primeurs te pakken. Zo was deze Volvo de eerste met voorwielaandrijving en verdween de achterbank en maakte deze plaats voor twee stoelen. Een vierzitter dus. Het was de eerste Volvo met opklapkoplampen...maar ook de laatste.
Viercilinder torretje
De 480 had een viercilinder gekregen van zijn schepper. Er was keuze uit een 1.7 en een 2.0 liter versie. Ook kon je een turbo op de 1.7 laten schroeven voor wat extra plezier. In Nederland is deze motor grotendeels met een handgeschakelde versnellingsbak geleverd, de automatische versnellingsbak was blijkbaar niet in trek.
Als sneeuw voor de zon
Vanwege zijn 'slechte' carrosserie en wansmaak van het volk zijn de 480's met bosjes verdwenen en gesloopt. Volgens het RDW rijden er nog een kleine 800 van dit model op de Nederlandse wegen. Waar de één zijn dood, de ander zijn brood is, daar varen de 480 liefhebbers wel bij. Wanneer je over een fraai exemplaar beschikt heb je wel iets in handen dat de komende jaren alleen maar in waarde stijgt. Tenzij de overheid ooit besluit auto's van 25 jaar of ouder te gaan verbieden...
Kassa!
Op de Volvo klassieker beurs van 2019 sprak ik een 480 eigenaar. Deze was in het bezit van een mooi gerestaureerde parel in een prachtige paarsige kleur. Hij vertelde mij dat onderdelen al erg schaars waren. Wanneer je een nieuw of zo goed als nieuw achterlicht zoekt dan mag je de knip trekken. Je moet niet raar opkijken als je €500 euro armer bent en een achterlichtunit rijker.
In het wild
Veel zie je ze niet meer rijden; de 480. Wanneer je er eentje ziet dan valt hij al snel op vanwege zijn uiterlijk. Je ziet duidelijk dat het om een wat oudere auto gaat, maar over het algemeen zijn ze erg mooi als je ze in het wild ziet. Aanleiding om dit stukje te schrijven is dat mijn vrouw onlangs een foto doorstuurde vanaf de parkeerplaats bij de Albert Heijn toen ze boodschappen aan het doen was. Ze riep altijd dat een 480 een gedrocht op wielen was, maar dit was dan wel weer een pareltje. Toch fijn dat vrouwlief na zoveel jaren samen een mooie 480 is gaan waarderen. Voor de eigenaren van de 400 oudste: wees zuinig op uw bezit!
Reactie plaatsen
Reacties
He, wat leuk, een artikel over de 480. Leuk geschreven ook. Ik ben een behoorlijke fan: sinds 1987 rij ik 480. In 1995 in het laatste productiejaar een spiksplinternieuwe GT turbo gekocht. Die heb ik nog steeds, dus 1e en enige eigenaar, als dagelijkse gebruiksauto. Als ik dit lees, moet ik hem dus niet weg doen.
Hallo N.N,
Nee zeker niet weg doen. Lekker blijven rijden! Een mooie afspiegeling tegenover de hedendaagse eenheidsworst op het asfalt.
Blijf gezond, rij Volvo!